Contact maken, wat is dat nu eigenlijk? Lang dacht ik als we het hadden over contact aan: “Hoi, hoe is het met jou?”. Gaandeweg ben ik er tijdens de opleiding van 2Moons (gedragstrainer voor mens en paard) achter gekomen dat contact maken iets heel anders is dan iemand met woorden begroeten. Het is vele malen mooier en intenser. In mijn zoektocht of eigenlijk kennismaking met contact maken kwam ik er achter dat het niet zo vanzelfsprekend is dat je dat kunt, dat contact maken.
Tijdens ons tweede verblijf in Frankrijk gingen we op ontdekkingsreis bij onszelf. Tijdens deze fantastische, maar dood enge achtbaan, bood Petra mij aan om een sessie samen met haar paard 2Moons te doen om nog meer inzicht te krijgen in mijzelf. Samen stonden we in het kleine binnenbakje. 2Moons stond heerlijk ontspannen op zes meter bij mij vandaan. Petra vroeg mij om hem uit te nodigen om bij mij te komen. Dit ging eigenlijk vrij gemakkelijk, 2Moons accepteerde de uitnodiging en kwam rustig naar mij toe gelopen. Het ging nog steeds goed, totdat 2Moons binnen een straal van twee meter bij mij kwam. Daar blokkeerde alles, ik wist niet waarom, ik kon er niks aan doen, maar het was net of mijn lichaam een tegenaanval begon tegen het steeds dichterbij komende contact. Alsof er een ijzeren gordijn tussen ons optrok. Het contact was volledig weg en van mijn open en liefdevolle houding was niets meer terug te zien. De deur zat dicht. Hij draaide zijn hoofd weg en liep weer weg tot de veilige afstand van zes meter. Op dat moment was het heel erg pijnlijk om te zien hoe 2Moons op mij reageerde en hoe graag ik ook wilde, het lukte me niet. Keer na keer kon ik op afstand contact maken, maar op het moment dat hij dichtbij kwam sloten bij mij alle luiken. Het was alsof iemand mij om mijn borstbeen heen greep en daar alles bij elkaar kneep. Het heeft lang geduurd voordat ik begon te begrijpen waarom ik dit doe, tenminste ik denk dat ik daar nu eindelijk achter ben maar één ding wist ik al heel snel. Ik wil heel graag leren om echt dieper contact te maken en meer controle over die muur te krijgen.
Lucie Klaassen
Lucie Klaasen ontmoette ik voor de eerste keer op de open dag van de Academische rijkunst. Het pakte me meteen, haar uitstraling, haar manier van doen en hoe ze haar informatie met ons deelde. Ja, dit is een vrouw waar ik meer van wil weten en van wil leren. Meerdere keren werd mijn interesse geprikkeld als ik een workshop of training van haar voorbij zag komen, maar iedere keer was ik of net te laat en was er geen plek meer of stond mijn eigen agenda al vol. Tot een paar weken geleden toen ik toevallig op Facebook een bericht voorbij zag komen over een tien weken durend online programma over “The way to true connection”. Wat een timing, dit is precies waar ik naar op zoek ben.
Online training
De training is een tien weken durend programma waarin zes modules worden behandeld. In deze modules vind je verschillende filmpjes, maar het staat ook allemaal uitgeschreven en wordt afgesloten met een huiswerk opdracht.
- Module 1 – Connect to yourself
- Module 2 – Connect to your horse
- Module 3 – Connected walking
- Module 4 – Spinal alignment
- Module 5 – Increasing distance
- Module 6 – Prepare for collection
Module 1
Op 1 september kreeg iedereen toegang tot module 1. Wij waren nog steeds op vakantie in Zuid Frankrijk dus ik begon iets later aan deze ontdekkingsreis. De eerste module gaat over jezelf. Om contact te maken met een ander moet je eerst in contact zijn met jezelf. In module 1 leren we over ademhaling, het loslaten van spanning en meditatie. Daarna volgt er huiswerk. Hoeveel je doet mag iedereen voor zichzelf bepalen, maar verandering komt niet vanzelf, dus als je iets wilt leren zul je moeten oefenen.
De ademhalingsoefening zorgt ervoor dat je meer bij jezelf komt, ontspant en rustiger wordt in je hoofd waardoor je meer in het hier en nu bent. Ademhalen doen we vaak heel oppervlakkig, maar als je je concentreert op je ademhaling en dieper en vollediger gaat ademhalen gebruik je je middenrif veel meer, wat weer in verbinding staat met je autonome zenuwstelsel.
Rustig en diep ademhalen, dat is nog best moeilijk merkte ik in het begin. Het inademen naar de buik toe gaat heel goed, maar als ik dan de rest van mijn borstkas ga gebruiken dan voelt dat heel moeilijk. Er zat geen beweging in daar, dus het ademen werd heel geforceerd en dan het uitademen. Als ik volledig wil uitademen dan denkt mijn hoofd halverwege alweer aan inademen. Mijn hoofd gaat sneller dan dat mijn lichaam eigenlijk aangeeft dat nodig is. Ook dat is het een hele oefening op zich om dan na de volledige uitademing, als dat eindelijk zonder horten en stootten gaat, te wachten totdat je lichaam aangeeft weer te willen inademen in plaats van dat je hoofd dat besluit neemt. In het begin best spannend, want joh moet je niet weer eens gaan inademen na zo’n tijd. Geloof me, het voelde als minuten terwijl het misschien maar een paar seconde waren. Maar probeer het maar eens om heel rustig en diep in en uit te ademen. Hou dit een paar minuten vol en wacht dan eens op de inademing. Mijn hoofd vindt het dan te lang duren en begint de inzet voor de inademing, maar die verloopt lang zo soepel niet. Alsof mij lichaam zegt, ho eens, ff rustig aan. Het is niet dat ik dan snel of heel langzaam inadem, maar het kost gewoon moeite in plaats van dat het vanzelf gaat.
Ik oefen het waar ik maar kan, als ik eraan denk, maar je kunt het echt overal oefenen. Ook achter de computer zoals ik nu doe tijdens het schrijven van dit verhaal. Moet wel eerlijk zeggen dat nu de boel bovenin goed los begint te komen ik ook spierpijn heb op plekken waar ik die nooit eerder ervaren heb en dat alleen maar door vollediger adem te halen. Verder ervaar ik vaak veel tintelingen in mijn handen en voeten, ben ik op het moment dat ik dieper adem haal meer ontspannen zowel mijn spieren voelen losser, op de spierpijn na dan, en in mijn hoofd is het rustiger. Bijna verslavend zo’n ademhalingsoefening 😉
Mediteren
Dinsdagavond was het weer mijn beurt om lekker naar de pony te gaan. Het was prachtig weer en er stond niet echt iets op de agenda voor vandaag. Nadat ik zijn voer had klaargemaakt en in de longeerkraal had gezet ging ik naar Flame. Die stond al ongeduldig heen en weer te zeveren aan de rand van de wei. Samen lopen we naar de longeerkraal waar ik hem los klik. We waren achterin gaan staan zodat hij, als hij zou willen en wat hij vaak doet, na het eten voorin kan gaan staan, want daar staat hij het dichtste bij de rest. Flame is erg graag bij de rest en nu stond hij dus apart in de longeerkraal. Zelf ben ik een stukje verderop in het zand gaan zitten. Koptelefoon in mijn oren en op mijn telefoon liet ik de meditatie afspelen. Alles wat er zou kunnen gebeuren is goed had ik mezelf van te voren voorgenomen.
Ik volgde de stem van Lucie en concentreerde me op mijn ademhaling. Met mijn ogen gesloten zat ik daar op de grond, maar het gekke was dat ik helemaal niet hoefde te kijken waar Flame was. Ik kon heel goed voelen waar hij was. Het voelde als een warme roze wolk, een hele krachtige roze wolk. Niet lang daarna kon ik hem fysiek ook voelen, dat maakte de focus op de ademhaling en meditatie wel wat minder, maar dat gaf niet want we hadden elkaar al gevonden. Flame snuffelde aan mij, onderzocht mij, zit er wat in je zakken? Dat werd uitvoerig onderzocht, misschien iets in je handen. Hij begon mijn handen uitvoerig schoon te likken. Ook mijn gezicht bleef niet gespaard van een liksessie. Ik deed mijn best om zo goed als dat het ging de meditatie te blijven volgen en zo ontspannen en open mogelijk te blijven. Na al het onderzoeken was er rust. Ik voelde hoe hij zijn lippen in mijn handen legde. Heel zachtjes raakte hij mij aan en daar was het een overweldigend gevoel van rust en liefde. Zoveel liefde had ik nog nooit van hem gevoeld. Na alle fouten die ik heb gemaakt. Het leek hem niets uit te maken, onvoorwaardelijke liefde en veel, heel veel liefde. De tranen stroomde over mijn wangen. Waar ik me eerder kon storen aan de tranen liet ik het nu maar gewoon gebeuren. Ik kon ook niet anders, het gevoel van liefde was zo overweldigend dat ik niet anders kon dan daar geëmotioneerd van raken. Deze keer waren het ook geen tranen van verdriet, maar tranen van geluk. Geluk omdat ik zo een prachtig en krachtig paard aan mijn zij mag hebben. Geluk dat hij mij vergeeft voor alles wat ik beter anders had kunnen doen en voor alles wat ik (nog) niet kan of begrijp en dat ik deze reis samen met hem mag maken. We hebben daar een half uur gezeten. Samen, echt samen. Het was echt prachtig. Man wat hou ik veel van dit paard. Dankjewel Flame.